http://www.medialab.panteion.gr:8080/lapsus/archive/2005/fest_thes1105

Πόσο εύκολο είναι να είσαι ηρωινομανής στην Αθήνα τον Δεκαπενταύγουστο; Καθόλου απαντάει ο  ηθοποιός Μάκης Παπαδημητράτος, ο οποίος, στο φετινό φεστιβάλ, τιμήθηκε με το, διόλου ευκαταφρόνητο, βραβείο FIPRESCI (Κριτική Επιτροπή της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Κριτικών Κινηματογράφου) για το σκηνοθετικό του ντεμπούτο Τσίου… Ένα γαϊτανάκι  καμιάς δεκαριάς ανθρώπων που ξέμειναν στην πρωτεύουσα τον Δεκαπενταύγουστο και αναζητούν παράνομες ουσίες, χωρίς αποτέλεσμα καθώς λόγω της ημέρας υπάρχει έλλειψη, είναι ο πυρήνας της ταινίας.  Όλοι περιστρέφονται γύρω από τον Τσίου που, άθελα του, τους κινητοποιεί προκειμένου να εξασφαλίσει την πολυπόθητη δόση, καταλήγοντας τελικά να… Ε! Δεν θα σας αποκαλύψω και το τέλος!

Ανεξάρτητη παραγωγή με τον ξεκαρδιστικό Αλέξανδρο Παρίτση στον πρωταγωνιστικό ρόλο (δηλαδή αυτόν του… Τσίου), με επιρροές, όπως ομολογεί ο σκηνοθέτης, από τον Γκάι Ρίτσι, τον Ταραντίνο και τις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες, ο Τσίου είναι μια ταινία παρεΐστικη, διασκεδαστική και εμφανώς… low budget. Στο φεστιβάλ της Ελευθεροτυπίας, όπου έκανε πρεμιέρα, αλλά και στις δύο προβολές του στην Θεσσαλονίκη, ο ενθουσιασμός ήταν έκδηλος: οι περισσότερες ατάκες δεν ακούστηκαν ποτέ καθώς καλύπτονταν το συνεχές γέλιο των θεατών. Μπορεί οι κριτικές που ακολούθησαν να μην ήταν διθυραμβικές (μάλλον επιφυλακτικές θα τις χαρακτήριζα), αλλά σίγουρα ταινίες σαν τον Τσίου είναι ενδιαφέρουσες και ξεχωρίζουν ανάμεσα στις δεκάδες ερωτικές-περιπετειώδεις-γκλαμουράτες ελληνικές ταινίες που φτάνουν κάθε χρόνο στα μάτια των θεατών.  Όταν θα βγεις από την αίθουσα θα δεις σίγουρα με διαφορετικό μάτι τον ταλαιπωρημένο νεαρό με το απλανές βλέμμα που θα σου ζητήσει ένα ευρώ για το εισιτήριο του λεωφορείου. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ούτε ότι η ταινία απενοχοποιεί την χρήση ναρκωτικών ουσιών ούτε ότι παρουσιάζει ρεαλιστικά τον κόσμο των ναρκομανών. Δεν φιλοδοξεί να είναι παρά μια νεανική γλυκόπικρη κωμωδία. Όπως και να `χει, δώστε της μια ευκαιρία όταν την δείτε στις σελίδες του Αθηνοράματος. Και κρατήστε, ως τελευταίο συν, την μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα.

Ελένη Παπαγεωργίου