ΤΣΙΟΥ

(μια δόση καλού σινεμά)

Τι τίτλος είναι αυτός; Ο Τσίου είναι ένας τοξικομανής που ψάχνει απεγνωσμένα για τη δόση του στην άδεια Αθήνα την ημέρα του Δεκαπενταύγουστου.

Καλά, έγινε ταινία με αυτό το θέμα; Όχι μόνο έγινε αλλά είναι και καλή, ίσως η καλύτερη ελληνική φέτος. Ο πρωτοεμφανιζόμενος Μάκης Παπαδημητράτος πετυχαίνει κάτι πολύ δύσκολο: Να συνδυάσει το ρεαλισμό που απαιτεί το θέμα του με ένα χιούμορ ασυνήθιστο στη σοβαροφανή μας χώρα και φοβερά δυσεύρετο στον κινηματογράφο της. Η αίσθηση που σου δίνει η ταινία μοιάζει με το παράξενο γέλιο που μας πιάνει όταν ξέρουμε ότι δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε πια. Το κλειδί της επιτυχίας της είναι ότι ο δημιουργός (έχει γράψει και το σενάριο, παίζει κιόλας) βουτάει στα βαθιά, εμπιστεύεται μόνο το ένστικτό του, τους «δικούς του» ανθρώπους και (προφανώς) την πολύ καθαρή γνώση της πραγματικότητας που θέλει να περιγράψει. Ο ρεαλισμός του μοιάζει με εκείνον του Γιάννη Οικονομίδη στο «Σπιρτόκουτο», υπάρχει άλλωστε και ένας κοινός πρωταγωνιστής, ο Ερίκος Λίτσης.

Υστερόγραφο: Μοιάζει (όσο κι αν φαίνεται περίεργο) στη σεναριακή δομή με παλιά ελληνική ταινία. Μόνο το αντικείμενο αλλάζει. Οι ήρωες της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς έψαχναν για οικόπεδα και γαμπρούς για τις κόρες τους. Τα παιδιά τους έψαξαν (και βρήκαν) τα πολλά λεφτά. Τα εγγόνια τους ψάχνουν τρόπους να «φτιαχτούνε». Είναι τόσο άσχημα τα πράγματα; Όχι, είναι χειρότερα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Αποσκευές: Tο βραβείο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Επίσης, βραβείο καλύτερου σεναρίου και πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στα κρατικά βραβεία ποιότητας.

Τελευταία λέξη: Αξίζει να τη δείτε.