Μανώλης Δούνιας - 25/11/2005
- Είδαμε: Τσίου...
Ή αλλιώς πως μια παρέα φίλων κάνουν μια συμπαθητική ταινία που έχει ήδη αποκτήσει φανατικούς θαυμαστές. Η πλέον ανεξάρτητη ταινία του φεστιβάλ, άρεσε στο κοινό, σε καμιά περίπτωση όμως δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας ή ευρηματικότητας. Το διασκεδαστικό σενάριο του Μάκη Παπαδημητράτου δεν ήταν αρκετό για να καλύψει τις σκηνοθετικές του αδυναμίες. Επαναλαμβανόμενες γωνίες λήψεις και τεχνικές αδυναμίες είναι εμφανέστατες, χωρίς όμως να ενοχλούν αφού βρίσκονται μέσα στο παρακμιακό κλίμα της ταινίας. Οι ερμηνείες είναι αποτελεσματικές, αν και σε κάποιες περιπτώσεις φλερτάρουν με τη καρικατούρα.
Παρόλα αυτά η παιχνιδιάρικη διάθεση και το κέφι των συντελεστών που
'διαποτίζει' ολόκληρη την ταινία τελικά σε κερδίζουν. Αυτό άλλωστε
αποτελεί και το μεγάλο ατού της ταινίας: το παρεϊστικο κλίμα που
επικρατεί. Πάνω από όλα το «Τσίου...» είναι μια απόδειξη ότι μια καλή
ταινία μπορεί να γυριστεί με ελάχιστα χρήματα αρκεί να υπάρχει ομαδικό
πνεύμα και επιμονή. Και αυτό θα έπρεπε να γίνει μάθημα σε όσους
(δικαίως βέβαια) διαμαρτύρονται για τους χαμηλούς προϋπολογισμούς των
ελληνικών ταινιών.
Μανώλης Δούνιας - 25/11/2005
